Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Kowalewski Maksymilian Hieronim
6.07.2017 07:43
Maksymilian Hieronim Kowalewski
(ur. 1 maja 1879 w Surwiłłach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik lekarz weterynarii Wojska Polskiego.
Maksymilian Hieronim Kowalewski urodził się 1 maja 1879 w Surwiłłach, w powiecie święciański ówczesnej guberni wileńskiej, w rodzinie Tomasza i Marii ze Stępniów. W 1905 ukończył studia w Instytucie Weterynarii w Warszawie. W 1907 otrzymał dyplom lekarza weterynarii[1]. W czasie I wojny światowej walczył w Armii Imperium Rosyjskiego.
29 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego, w charakterze wojskowego lekarza weterynaryjnego, mianowany „lekarzem weterynaryjnym kapitanem” i przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź” w Łodzi na stanowisko pełniącego obowiązki inspektora weterynarii[2]. 22 maja 1919 roku otrzymał „rangę lekarza weterynaryjnego majora”[3]. 19 lipca 1919 roku otrzymał przeniesienie do Głównego Kwatermistrzostwa WP na stanowisko inspektora weterynarii. Zastąpił na tym stanowisku majora lekarza weterynarii Aleksandra Michałowskiego[4]. W czasie wojny z bolszewikami był szefem Sekcji 8 Weterynarii Oddziału IV - Głównego Kwatermistrzostwa, a od lutego 1920 szefem weterynarii w Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego. Na tym stanowisku 24 czerwca 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia 1920 w Korpusie Weterynaryjnym, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”. 20 maja 1921 został wyznaczony na stanowisko kierownika Referatu Weterynarii w Wydziale IV Technicznym Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”. Od listopada 1921 był szefem weterynarii w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi, a od 1 listopada 1925 naczelnym lekarzem weterynarii Okręgu Korpusu Nr IV[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 5. lokatą w korpusie oficerów weterynarii. Wykonując obowiązki szefa weterynarii pozostawał na ewidencji Okręgowego Szpitala Koni Nr IV w Łodzi, a następnie Kadry tegoż szpitala[6]. 31 marca 1924 awansował na pułkownika ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 3. lokatą w korpusie oficerów weterynarii[7]. Od lipca 1928[8] do kwietnia 1929 był naczelnym lekarzem weterynarii Okręgu Korpusu Nr VII[9], a następnie szefem weterynarii w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[10]. Z dniem 31 października 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[11].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Złoty Krzyż Zasługi - 11 listopada 1935[13]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 "Polska Swemu Obrońcy"
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
[wiki]
(ur. 1 maja 1879 w Surwiłłach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik lekarz weterynarii Wojska Polskiego.Maksymilian Hieronim Kowalewski urodził się 1 maja 1879 w Surwiłłach, w powiecie święciański ówczesnej guberni wileńskiej, w rodzinie Tomasza i Marii ze Stępniów. W 1905 ukończył studia w Instytucie Weterynarii w Warszawie. W 1907 otrzymał dyplom lekarza weterynarii[1]. W czasie I wojny światowej walczył w Armii Imperium Rosyjskiego.
29 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego, w charakterze wojskowego lekarza weterynaryjnego, mianowany „lekarzem weterynaryjnym kapitanem” i przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź” w Łodzi na stanowisko pełniącego obowiązki inspektora weterynarii[2]. 22 maja 1919 roku otrzymał „rangę lekarza weterynaryjnego majora”[3]. 19 lipca 1919 roku otrzymał przeniesienie do Głównego Kwatermistrzostwa WP na stanowisko inspektora weterynarii. Zastąpił na tym stanowisku majora lekarza weterynarii Aleksandra Michałowskiego[4]. W czasie wojny z bolszewikami był szefem Sekcji 8 Weterynarii Oddziału IV - Głównego Kwatermistrzostwa, a od lutego 1920 szefem weterynarii w Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego. Na tym stanowisku 24 czerwca 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia 1920 w Korpusie Weterynaryjnym, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”. 20 maja 1921 został wyznaczony na stanowisko kierownika Referatu Weterynarii w Wydziale IV Technicznym Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”. Od listopada 1921 był szefem weterynarii w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi, a od 1 listopada 1925 naczelnym lekarzem weterynarii Okręgu Korpusu Nr IV[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 5. lokatą w korpusie oficerów weterynarii. Wykonując obowiązki szefa weterynarii pozostawał na ewidencji Okręgowego Szpitala Koni Nr IV w Łodzi, a następnie Kadry tegoż szpitala[6]. 31 marca 1924 awansował na pułkownika ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 3. lokatą w korpusie oficerów weterynarii[7]. Od lipca 1928[8] do kwietnia 1929 był naczelnym lekarzem weterynarii Okręgu Korpusu Nr VII[9], a następnie szefem weterynarii w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[10]. Z dniem 31 października 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[11].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Złoty Krzyż Zasługi - 11 listopada 1935[13]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 "Polska Swemu Obrońcy"
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
[wiki]