Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Słowacki Juliusz (1809-1849)
15.10.2008 10:00
[blok]Słowacki Juliusz, urodził się 04.09.1809 w Krzemieńcu na Wołyniu, zmarł 03.04.1849 w Paryżu, polski poeta, dramatopisarz. Jeden z najwybitniejszych twórców romantycznych, nazywany - obok A. Mickiewicza i Z. Krasińskiego - "wieszczem". W 1825-1828 studiował prawo na Uniwersytecie Wileńskim. W 1829 wyjechał do Warszawy i podjął pracę jako aplikant w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. 1831 zatrudniony w Biurze Dyplomatycznym Rządu Narodowego, wyjechał do Drezna, skąd udał się jako kurier dyplomatyczny do Londynu i Paryża, gdzie osiadł po zakończeniu misji. W1832-1836 przebywał w Genewie, co miało wpływ na jego twórczość, np. poemat miłosny W Szwajcarii (1839). W 1836 odbył podróż do Włoch, skąd wyruszył do Grecji, Egiptu i Palestyny (Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu, 1836-1839, wydanie pośmiertne w całości 1866). W 1838 powrócił do Paryża. Poeta zmarł na gruźlicę i został pochowany na cmentarzu Montmartre. W 1927 roku jego prochy przewieziono do kraju i złożono obok Mickiewicza w krypcie na Wawelu.
Debiutował anonimowo 1830 w Melitele powieścią poetycką Hugo. W 1832 opublikował tomy 1-2 Poezji, gdzie znalazły się powieści poetyckie: Żmija, Jan Bielecki, Hugo, Mnich, Arab, tragedie Mindowe oraz Maria Stuart. Tom 3 1833) zawierał m.in.: powieść poetycką Lambro, poemat Godzina myśli i liryki pisane w czasie powstania listopadowego. Wielkie dramaty Słowackiego: Kordian (1834), Horsztyński (1835), Balladyna (1839), Fantazy (wydany 1866), Mazepa i Lilla Weneda (1840), Ksiądz Marek (1843), Sen srebrny Salomei (1844), Zawisza Czarny (1844-1845), Samuel Zborowski (1845), parafraza Księcia niezłomnego P. Calderona (1844). Poematy: Anhelli (1838), Poema Piasta Dantyszka herbu Leliwa o piekle (1839), Ojciec zadżumionych i Wacław zostały wydane wraz z poematem W Szwajcarii pt. Trzy poema (1839). Nieukończony poemat dygresyjny Beniowski (1866).
Poglądy filozoficzne, formułowane szczególnie w ostatnich latach życia pod wpływem myśli A. Towiańskiego, wyraził m.in. w traktacie poetyckim Genezis z Ducha (1844), we fragmentach pisanych w latach 1845-1846, ułożonych później przez badaczy w tzw. Poemat filozoficzny oraz w eposie historiozoficznym Król-Duch (powstanie 1845-1849, rapsod 1 wydany 1847) i w Odpowiedzi na Psalmy przyszłości; (1848). Rozwinął tzw. doktrynę genezyjską, wyjaśniającą sens świata za pomoc± argumentów zaczerpniętych z różnych gałęzi nauki. Genezyjski mesjanizm Słowacki tłumaczył klęski i cierpienia Polski jako szczególny rodzaj doświadczenia skłaniającego naród do wielkiego wysiłku duchowego na drodze ku samodoskonaleniu. Słowacki był wielkim nowatorem i znakomitym artystą słowa.
[]
Debiutował anonimowo 1830 w Melitele powieścią poetycką Hugo. W 1832 opublikował tomy 1-2 Poezji, gdzie znalazły się powieści poetyckie: Żmija, Jan Bielecki, Hugo, Mnich, Arab, tragedie Mindowe oraz Maria Stuart. Tom 3 1833) zawierał m.in.: powieść poetycką Lambro, poemat Godzina myśli i liryki pisane w czasie powstania listopadowego. Wielkie dramaty Słowackiego: Kordian (1834), Horsztyński (1835), Balladyna (1839), Fantazy (wydany 1866), Mazepa i Lilla Weneda (1840), Ksiądz Marek (1843), Sen srebrny Salomei (1844), Zawisza Czarny (1844-1845), Samuel Zborowski (1845), parafraza Księcia niezłomnego P. Calderona (1844). Poematy: Anhelli (1838), Poema Piasta Dantyszka herbu Leliwa o piekle (1839), Ojciec zadżumionych i Wacław zostały wydane wraz z poematem W Szwajcarii pt. Trzy poema (1839). Nieukończony poemat dygresyjny Beniowski (1866).
Poglądy filozoficzne, formułowane szczególnie w ostatnich latach życia pod wpływem myśli A. Towiańskiego, wyraził m.in. w traktacie poetyckim Genezis z Ducha (1844), we fragmentach pisanych w latach 1845-1846, ułożonych później przez badaczy w tzw. Poemat filozoficzny oraz w eposie historiozoficznym Król-Duch (powstanie 1845-1849, rapsod 1 wydany 1847) i w Odpowiedzi na Psalmy przyszłości; (1848). Rozwinął tzw. doktrynę genezyjską, wyjaśniającą sens świata za pomoc± argumentów zaczerpniętych z różnych gałęzi nauki. Genezyjski mesjanizm Słowacki tłumaczył klęski i cierpienia Polski jako szczególny rodzaj doświadczenia skłaniającego naród do wielkiego wysiłku duchowego na drodze ku samodoskonaleniu. Słowacki był wielkim nowatorem i znakomitym artystą słowa.
[]