Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Choromce
28.09.2012 17:25
Choromce
Niewielka to wieś prawdziwie poleska. Wśród lasów rzadko są rozrzucone osady, a lud przeważnie zajmuje się pędzeniem smoły i wyrobem rogóż. Noszą mieszkańcy nazwę "Poleszuków" i mają odrębny charakter. Nic dziwnego, że przebywanie w lesie, odcięcie ich sadyb od świata błotami i lasami, położyły na nich niejako odrębną piętno. Są oni pobożni, do kościoła przywiązani, ale bardzo ciemni. W lasach ogromnych znajduje się do 10 zakładów, pędzących smołę. Mają Choromce 10 dworów obywatelskich, reszta parafjan to drobna szlachta.
Smutne czasy przeżywały Choromce, długie lata proboszczami byli znani rytualiści: ks. Makarewicz i Olechnowicz, nic dziwnego, że i kościół i parafja były nadzwyczaj opuszczone. Po rytualistach, przez lat 20 (1880—1900) kościół był zamknięty.
Odżyła parafja przy nowej generacji księży, dla których celem życia nie był już pieniądz i odznaczenie, ale sprawa Boża. Pierwszym proboszczem po tych smutnych czasach był ks. Czechowski, następnie ks. Bitny. Szlachta, Pawłowicz, wreszcie obecny ks. Bielinis.
Kościół pierwotny, murowany, pod wezwaniem Naj. Marji Panny, wystawił w roku 1760 Kazimierz Sołtan, uposażywszy go suto. W roku 1843 kościół spalił się i parafjanie wystawili nowy kościół, ale już drewniany. Kościół znajduje się na cmentarzu o 1/2 wiorsty od majątku i od wsi.
Nasze Kościóły
Tom I, Diecezja Mińska
pod redakcja Ks. JÓZEFATA ŻYSKARA
http://www.radzima.org/pl/object/6215.html
Niewielka to wieś prawdziwie poleska. Wśród lasów rzadko są rozrzucone osady, a lud przeważnie zajmuje się pędzeniem smoły i wyrobem rogóż. Noszą mieszkańcy nazwę "Poleszuków" i mają odrębny charakter. Nic dziwnego, że przebywanie w lesie, odcięcie ich sadyb od świata błotami i lasami, położyły na nich niejako odrębną piętno. Są oni pobożni, do kościoła przywiązani, ale bardzo ciemni. W lasach ogromnych znajduje się do 10 zakładów, pędzących smołę. Mają Choromce 10 dworów obywatelskich, reszta parafjan to drobna szlachta.
Smutne czasy przeżywały Choromce, długie lata proboszczami byli znani rytualiści: ks. Makarewicz i Olechnowicz, nic dziwnego, że i kościół i parafja były nadzwyczaj opuszczone. Po rytualistach, przez lat 20 (1880—1900) kościół był zamknięty.
Odżyła parafja przy nowej generacji księży, dla których celem życia nie był już pieniądz i odznaczenie, ale sprawa Boża. Pierwszym proboszczem po tych smutnych czasach był ks. Czechowski, następnie ks. Bitny. Szlachta, Pawłowicz, wreszcie obecny ks. Bielinis.
Kościół pierwotny, murowany, pod wezwaniem Naj. Marji Panny, wystawił w roku 1760 Kazimierz Sołtan, uposażywszy go suto. W roku 1843 kościół spalił się i parafjanie wystawili nowy kościół, ale już drewniany. Kościół znajduje się na cmentarzu o 1/2 wiorsty od majątku i od wsi.
Nasze Kościóły
Tom I, Diecezja Mińska
pod redakcja Ks. JÓZEFATA ŻYSKARA
http://www.radzima.org/pl/object/6215.html
Odpowiedzi (1)
28.09.2012 18:47
Po wymordowaniu przez Ukraińców mieszkańców kol. Parośla I, Polacy w wielu okolicznych miejscowościach samorzutnie przystąpili do organizowania samoobrony przed grożącymi dalszymi napadami Ukraińców. Polegało to na tym, że starszyzna danej wsi na swoim zebraniu postanawiała bronić się w razie napadu. W tym celu:
- obierano spośród siebie komendanta (dowódcę);
- wszelkimi sposobami zdobywano broń;
- budowano schrony, głównie dla kobiet i dzieci;
- organizowano nocne i dzienne warty;
- ustalano system alarmowania mieszkańców;
- wykonywano we własnym zakresie broń „białą", różnego rodzaju szpikulce;
- organizowano współdziałanie z innymi ośrodkami polskiej samoobrony w najbliższej okolicy.
W gminie Włodzimierzec trzy polskie kolonie: Poroda, Choromce i Prurwa zorganizowały samoobronę i ustaliły sposób współdziałania między sobą. Komendantem całości został wybrany kapral rezerwy Franciszek Jankiewicz z Choromiec. Inicjatorami i organizatorami samoobrony w Porodzie byli głównie żołnierze rezerwy. Należało do nich m. in. dwóch kawalerzystów: Jan Szymański i Stanisław Szumski, którzy służbę wojskową odbyli w 21 Pułku Ułanów w Równem. Komendantem samoobrony w Porodzie został Michał Olejniczak, a jego zastępcą Jan Szymański.
W pierwszym okresie głównym zadaniem samoobrony było pełnienie wart w dzień i w nocy oraz patrolowanie rozległego terenu kolonii, aby nie dać się zaskoczyć napastnikom i zdążyć zaalarmować mieszkańców. Oprócz patroli pieszych, przez pewien czas organizowano również patrole konne.
Na wiosnę 1943 roku w Porodzie wybudowano duży schron dla ludzi i przystosowano go do obrony okrężnej. Został zlokalizowany we wschodniej części kolonii, w pobliżu zabudowań Władysława Pieruna. przed nasypem kolejki wąskotorowej, niedaleko skrzyżowania dróg, które rozchodziły się w kierunku Włodzimierca, Antonówki i Perespy. Do budowy wykorzystano drewno z pobliskiego składu.
Obrońcy dysponowali małą ilością broni palnej i amunicji. Mieli trochę granatów, a resztę uzbrojenia stanowiły różnego rodzaju szpikulce do walki wręcz. Mimo tragicznej i beznadziejnej sytuacji byli zdecydowani bronić się do końca.
Utrzymywano współdziałanie z sąsiednimi polskimi placówkami samoobrony, głównie w Choromcach i Prurwie. Ale nie tylko. Kiedy w czerwcu 1943 r. Ukraińcy napadli na polską kolonie Stachówka, oddaloną 11 km od Porody, około 30 obrońców z Porody natychmiast pośpieszyło do Stachówki z odsieczą.
Fragment opracowania: Zygmunta Bukowskiego: wydane we Wrocławiu w 2008 r. pod tytułem "Poroda". http://wolyn.freehost.pl/wspomnienia/zy ... da6-7.html
http://27wdpak.btx.pl/pl/samoobrona/339 ... e-i-prurwa
- obierano spośród siebie komendanta (dowódcę);
- wszelkimi sposobami zdobywano broń;
- budowano schrony, głównie dla kobiet i dzieci;
- organizowano nocne i dzienne warty;
- ustalano system alarmowania mieszkańców;
- wykonywano we własnym zakresie broń „białą", różnego rodzaju szpikulce;
- organizowano współdziałanie z innymi ośrodkami polskiej samoobrony w najbliższej okolicy.
W gminie Włodzimierzec trzy polskie kolonie: Poroda, Choromce i Prurwa zorganizowały samoobronę i ustaliły sposób współdziałania między sobą. Komendantem całości został wybrany kapral rezerwy Franciszek Jankiewicz z Choromiec. Inicjatorami i organizatorami samoobrony w Porodzie byli głównie żołnierze rezerwy. Należało do nich m. in. dwóch kawalerzystów: Jan Szymański i Stanisław Szumski, którzy służbę wojskową odbyli w 21 Pułku Ułanów w Równem. Komendantem samoobrony w Porodzie został Michał Olejniczak, a jego zastępcą Jan Szymański.
W pierwszym okresie głównym zadaniem samoobrony było pełnienie wart w dzień i w nocy oraz patrolowanie rozległego terenu kolonii, aby nie dać się zaskoczyć napastnikom i zdążyć zaalarmować mieszkańców. Oprócz patroli pieszych, przez pewien czas organizowano również patrole konne.
Na wiosnę 1943 roku w Porodzie wybudowano duży schron dla ludzi i przystosowano go do obrony okrężnej. Został zlokalizowany we wschodniej części kolonii, w pobliżu zabudowań Władysława Pieruna. przed nasypem kolejki wąskotorowej, niedaleko skrzyżowania dróg, które rozchodziły się w kierunku Włodzimierca, Antonówki i Perespy. Do budowy wykorzystano drewno z pobliskiego składu.
Obrońcy dysponowali małą ilością broni palnej i amunicji. Mieli trochę granatów, a resztę uzbrojenia stanowiły różnego rodzaju szpikulce do walki wręcz. Mimo tragicznej i beznadziejnej sytuacji byli zdecydowani bronić się do końca.
Utrzymywano współdziałanie z sąsiednimi polskimi placówkami samoobrony, głównie w Choromcach i Prurwie. Ale nie tylko. Kiedy w czerwcu 1943 r. Ukraińcy napadli na polską kolonie Stachówka, oddaloną 11 km od Porody, około 30 obrońców z Porody natychmiast pośpieszyło do Stachówki z odsieczą.
Fragment opracowania: Zygmunta Bukowskiego: wydane we Wrocławiu w 2008 r. pod tytułem "Poroda". http://wolyn.freehost.pl/wspomnienia/zy ... da6-7.html
http://27wdpak.btx.pl/pl/samoobrona/339 ... e-i-prurwa