Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Dębski Zbigniew
18.04.2010 20:15
Zbigniew Dębski ur. 29 listopada 1922 w Łasinie,
Syn Emiliana Dębskiego i Marii z domu Szpitter, brat Ireny i Aleksandry. W 1939 ukończył gimnazjum jezuickie w Gdyni-Orłowie. Od sierpnia do września 1939 mieszkał w Toruniu. Przy próbie przedostania się na wschód kraju wraz z ojcem został aresztowany i osadzony w więzieniu w Żabince, a następnie w Kobryniu. Po zwolnieniu z więzienia udał się wraz z ojcem do Warszawy. Tam kontynuował naukę na tajnych kompletach w liceum im. Adama Mickiewicza, a następnie w szkole budowlanej oraz w zakresie rysunku technicznego.
30 grudnia 1943 ukończył kurs dla niższych stopniem dowódców w szkole podchorążych, po czym służył w plutonie Stefana Nasta w batalionie "Vistula". W powstaniu warszawskim był dowódcą 7 drużyny 3 kompanii - "Szare Szeregi-Junior" (pseudonim "Zbych", "Prawdzic". Uczestniczył w walkach o Pocztę Główną oraz o PAST - był jednym z 3 żołnierzy (obok Teodora Karczewskiego "Orła" i Stanisława Zielaskowskiego "Wiąza"), którzy 20 sierpnia 1944 zawiesili polską flagę na budynku PAST. 8 września został ranny w trakcie obrony kina "Coloseum".
Po klęsce powstania trafił najpierw do Stalagu IV B, a następnie do Stalagu XI A. Po wyzwoleniu obozu przez oddziały brytyjskie służył w polskich oddziałach w amerykańskiej strefie okupacyjnej.
W czerwcu 1948 powrócił do kraju; w 1952 ukończył chemię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Pracował w Wytwórni Farmaceutycznej "Motor", Instytucie Farmaceutycznym, Centralnym Laboratorium Chemicznym i w Zjednoczonych Zespołach Gospodarczych. Brał czynny udział w życiu środowiska powstańczego. Był współzałożycielem Związku Powstańców Warszawskich, członkiem prezydium Zarządu Głównego Związku Powstańców Warszawskich oraz współzałożycielem komitetów budowy pomnika powstania.
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2010; pośmiertnie)[6]
Krzyż Walecznych – trzykrotnie
Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie samolotu prezydenckiego nad Smoleńskiem.
Pośmiertnie awansowany do stopnia pułkownika
Syn Emiliana Dębskiego i Marii z domu Szpitter, brat Ireny i Aleksandry. W 1939 ukończył gimnazjum jezuickie w Gdyni-Orłowie. Od sierpnia do września 1939 mieszkał w Toruniu. Przy próbie przedostania się na wschód kraju wraz z ojcem został aresztowany i osadzony w więzieniu w Żabince, a następnie w Kobryniu. Po zwolnieniu z więzienia udał się wraz z ojcem do Warszawy. Tam kontynuował naukę na tajnych kompletach w liceum im. Adama Mickiewicza, a następnie w szkole budowlanej oraz w zakresie rysunku technicznego.
30 grudnia 1943 ukończył kurs dla niższych stopniem dowódców w szkole podchorążych, po czym służył w plutonie Stefana Nasta w batalionie "Vistula". W powstaniu warszawskim był dowódcą 7 drużyny 3 kompanii - "Szare Szeregi-Junior" (pseudonim "Zbych", "Prawdzic". Uczestniczył w walkach o Pocztę Główną oraz o PAST - był jednym z 3 żołnierzy (obok Teodora Karczewskiego "Orła" i Stanisława Zielaskowskiego "Wiąza"), którzy 20 sierpnia 1944 zawiesili polską flagę na budynku PAST. 8 września został ranny w trakcie obrony kina "Coloseum".
Po klęsce powstania trafił najpierw do Stalagu IV B, a następnie do Stalagu XI A. Po wyzwoleniu obozu przez oddziały brytyjskie służył w polskich oddziałach w amerykańskiej strefie okupacyjnej.
W czerwcu 1948 powrócił do kraju; w 1952 ukończył chemię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Pracował w Wytwórni Farmaceutycznej "Motor", Instytucie Farmaceutycznym, Centralnym Laboratorium Chemicznym i w Zjednoczonych Zespołach Gospodarczych. Brał czynny udział w życiu środowiska powstańczego. Był współzałożycielem Związku Powstańców Warszawskich, członkiem prezydium Zarządu Głównego Związku Powstańców Warszawskich oraz współzałożycielem komitetów budowy pomnika powstania.
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2010; pośmiertnie)[6]
Krzyż Walecznych – trzykrotnie
Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie samolotu prezydenckiego nad Smoleńskiem.
Pośmiertnie awansowany do stopnia pułkownika