Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Konwicki Tadeusz
27.05.2010 02:56
Tadeusz Konwicki (ur. 22 czerwca 1926 r. w Nowej Wilejce pod Wilnem)
Autor dwudziestu powieści, reżyser i scenarzysta (twórca tzw. kina autorskiego), sumienie społeczeństwa i jego krzywe zwierciadło, jeden z pisarzy, którzy odcisnęli najtrwalsze piętno na literaturze i kulturze Polski powojennej, uznawany za wyraziciela dążeń, postaw, nadziei i wściekłości kilku pokoleń.
Syn Michała Konwickiego i Jadwigi Kieżun. W młodości mieszkał w Kolonii Wileńskiej. Uczył się w Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Wilnie (1938-1939). Po wybuchu II wojny światowej pracował m.in. jako robotnik kolejowy i pomocnik elektryka w szpitalu w Nowej Wilejce. W 1944 r. zdał konspiracyjną maturę, uczęszczając wcześniej na tajne komplety. W latach 1944-1945 był żołnierzem Armii Krajowej, brał m.in. udział w akcji „Burza”. Po rozbiciu oddziału przebywał krótko w Gliwicach (gdzie pracował jako urzędnik Tymczasowego Zarządu Państwowego), a następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
Debiutował w 1946 r. jako reportażysta, tekstem pt. Szkice z Wybrzeża. Od 1946 r. pracował w tygodniku „Odrodzenie” jako korektor i redaktor techniczny, publikując tam jednocześnie liczne recenzje literackie. W tym czasie publikował też w innych pismach, m.in. „Dziennik Literacki”, „Nurt”, „Pokolenie”, „Wieś”. W 1947 r. zamieszkał w Warszawie.
Od 1949 r. był żonaty z Danutą Konwicką (1930-1999), siostrą Jana Lenicy, artystką plastyczką, ilustratorką książek dla dzieci. Pracował jako robotnik przy budowie Nowej Huty, następnie był redaktorem pisma „Nowa Kultura” (tu m.in. cykl pt. Z miejsc stojących). Od lat pięćdziesiątych zajmował się również twórczością filmową, nie tylko jako scenarzysta, ale i krytyk. W latach 1956-1968 sprawował funkcję kierownika literackiego Zespołu Filmowego „Kadr”. W 1966 r. wyrzucony z PZPR (do której wstąpił w 1952 r.) za współudział w liście protestacyjnym do władz w związku z usunięciem z PZPR prof. Leszka Kołakowskiego. Od 1966 r. pracował w redakcji pisma „Kino”. Był następnie kierownikiem literackim w Zespole Filmowym Pryzmat (1970-1978). W 1982 r. był współautorem apelu intelektualistów, będącego protestem przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce.
W ostatnich latach rzadko udziela się publicznie i nie wydaje nowych książek. Wyjątkiem był zbiór wywiadów dotyczących tematyki filmowej pt. Pamiętam, że było gorąco.
Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Konwicki jest również filmowcem. Wyreżyserował Dolinę Issy (wg powieści Czesława Miłosza) oraz Lawę (wg Dziadów Adama Mickiewicza). Jako aktor, w roli Nieznajomego wystąpił w adaptacji własnej powieści Kronika wypadków miłosnych w reżyserii Andrzeja Wajdy. Dokumentalista, Andrzej Titkow, poświęcił Konwickiemu dwa filmy: Przechodzień oraz Całkiem spora apokalipsa.
Źrodło: www.wilniuki.lt
Autor dwudziestu powieści, reżyser i scenarzysta (twórca tzw. kina autorskiego), sumienie społeczeństwa i jego krzywe zwierciadło, jeden z pisarzy, którzy odcisnęli najtrwalsze piętno na literaturze i kulturze Polski powojennej, uznawany za wyraziciela dążeń, postaw, nadziei i wściekłości kilku pokoleń.
Syn Michała Konwickiego i Jadwigi Kieżun. W młodości mieszkał w Kolonii Wileńskiej. Uczył się w Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Wilnie (1938-1939). Po wybuchu II wojny światowej pracował m.in. jako robotnik kolejowy i pomocnik elektryka w szpitalu w Nowej Wilejce. W 1944 r. zdał konspiracyjną maturę, uczęszczając wcześniej na tajne komplety. W latach 1944-1945 był żołnierzem Armii Krajowej, brał m.in. udział w akcji „Burza”. Po rozbiciu oddziału przebywał krótko w Gliwicach (gdzie pracował jako urzędnik Tymczasowego Zarządu Państwowego), a następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
Debiutował w 1946 r. jako reportażysta, tekstem pt. Szkice z Wybrzeża. Od 1946 r. pracował w tygodniku „Odrodzenie” jako korektor i redaktor techniczny, publikując tam jednocześnie liczne recenzje literackie. W tym czasie publikował też w innych pismach, m.in. „Dziennik Literacki”, „Nurt”, „Pokolenie”, „Wieś”. W 1947 r. zamieszkał w Warszawie.
Od 1949 r. był żonaty z Danutą Konwicką (1930-1999), siostrą Jana Lenicy, artystką plastyczką, ilustratorką książek dla dzieci. Pracował jako robotnik przy budowie Nowej Huty, następnie był redaktorem pisma „Nowa Kultura” (tu m.in. cykl pt. Z miejsc stojących). Od lat pięćdziesiątych zajmował się również twórczością filmową, nie tylko jako scenarzysta, ale i krytyk. W latach 1956-1968 sprawował funkcję kierownika literackiego Zespołu Filmowego „Kadr”. W 1966 r. wyrzucony z PZPR (do której wstąpił w 1952 r.) za współudział w liście protestacyjnym do władz w związku z usunięciem z PZPR prof. Leszka Kołakowskiego. Od 1966 r. pracował w redakcji pisma „Kino”. Był następnie kierownikiem literackim w Zespole Filmowym Pryzmat (1970-1978). W 1982 r. był współautorem apelu intelektualistów, będącego protestem przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce.
W ostatnich latach rzadko udziela się publicznie i nie wydaje nowych książek. Wyjątkiem był zbiór wywiadów dotyczących tematyki filmowej pt. Pamiętam, że było gorąco.
Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Konwicki jest również filmowcem. Wyreżyserował Dolinę Issy (wg powieści Czesława Miłosza) oraz Lawę (wg Dziadów Adama Mickiewicza). Jako aktor, w roli Nieznajomego wystąpił w adaptacji własnej powieści Kronika wypadków miłosnych w reżyserii Andrzeja Wajdy. Dokumentalista, Andrzej Titkow, poświęcił Konwickiemu dwa filmy: Przechodzień oraz Całkiem spora apokalipsa.
Źrodło: www.wilniuki.lt