Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Nasfeter Janusz
14.06.2010 00:41
Janusz Nasfeter
Urodził się w dniu dla Polski wyjątkowym 15 sierpnia 1920 r. w Warszawie. Stryjem Janusza Nasfetera był Stefan Nasfeter, właściciel niezwykle nowoczesnego jak na lata 30. XX w. kina „Oaza” w Wołominie. Prawdopodobnie to filmowe fascynacje stryja wpłynęły na wybór późniejszej drogi zawodowej przez Janusza Nasfetera.
W latach 30. Janusz Nasfeter, wspólnie z rodzeństwem wiele razy spędzał wakacje w posiadłości stryja Stefana w Ręczajach pod Wołominem. Młodsza siostra Janusza – Jadwiga często wspominała tętniący życiem i radością dom, wycieczki do lasu oraz szalone przejażdżki swojego brata Janusza na wyścigowym koniu należącym do stryja Stefana. Niewątpliwie jednak największą atrakcją dla rodzeństwa Nasfeterów, zwłaszcza Janusza, było właśnie kino „Oaza” w Wołominie, do którego przyjeżdżał z Warszawy i oglądał wszystkie wyświetlane w nim filmy. Trudno się więc dziwić, że zaraz po wojnie postanowił rozpocząć studia w tworzonej w Łodzi Szkole Filmowej. Janusz Nasfeter znalazł się w pierwszej grupie przyjętej do Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi, oprócz niego naukę wówczas rozpoczęli także: Witold Lesiewicz, Andrzej Munk i operatorzy: Romuald Kropat, Kurt Weber, Zbigniew Raplewski. W czasie studiów Janusz Nasfeter uważny był za jednego z liderów, ale jego osoba z powodu ziemiańskiego pochodzenia budziła liczne kontrowersje polityczne. Najczęściej oskarżano go o „niedobre burżuazyjne pochodzenie i brak aktywności politycznej”. Jednak mimo trudności i różnych nacisków Janusz Nasfeter ukończył łódzką „Filmówkę” w 1950 r., a dyplom obronił w 1951 r.
Po studiach, przez blisko sześć lat, pracował w Wytwórni Filmów Oświatowych w Łodzi, gdzie zrealizował wiele projektów informacyjnych i edukacyjnych, m.in. niezwykle jak na owe czasy nowatorską etiudę pt. „Mikołaj Kopernik”.
Debiut fabularny Janusza Nasfetera przypada na rok 1958. Wtedy to zrealizował słynną fabułę „Małe dramaty”, od której zaczęła się właściwie fascynacja problematyką dramatów przeżywanych przez dzieci. Filmy Janusza Nesfetra o dzieciach nie były infantylne, reżyser z należną powagą pochylał się nad dziecięcym dramatem. Starał się przenikać w świat dzieci w sposób delikatny ale jednocześnie dociekliwy. Perfekcyjny sposób ujęcia tego tematu reżyser pokazał w „Kolorowych pończochach” (1960) oraz „Moim starym” (1962).
Janusz Nasfeter odkrył talent 12-letniego wówczas Henryka Gołębiewskiego i 11-letniego Filipa Łobodzińskiego, którzy zagrali w 1970 r. w jego filmie pt. „Abel, twój brat”.
Oprócz mistrzowskich flmów o tematyce dziecięcej, Nesfeter zdecydował się także na realizcję kilku projektów o zupełnie innej tematyce. I tak w 1963 r. powstał kryminał „Zbrodniarz i panna”, w którym z powodzeniem zadebiutowała Ewa Wiśniewska, a w 1964 r. wojenny film o tematyce partyzanckiej pt. „Ranny w lesie”, który z kolei był debiutem Daniela Olbrychskiego.
W 1967 r. Janusz Nasfeter nakręcił film pt. „Długa noc”, który poruszał tematykę żydowską i przez wielu krytyków został uznany za nawybitniejsze dzieło reżysera. Niestety cenzura nie dopuściła filmu do emisji, zdecydowano się na to dopiero po śmierci Nasfetera.
Ostatnim filmem Janusza Nasfetera był zrealizowany w 1979 r. na podstawie scenariusza Janusza Andermana, film pt. „Śnić we śnie”. Niestety film ten również nie uzyskał akceptacji cenzorów i przez wiele lat przeleżał na półce.
W latach 80. Janusz Nasfeter wycofał się z aktywnego życia publicznego, żył z renty, czasami przygotowywał słuchowiska radiowe, nowele, był recenzentem zespołów filmowych. Zmarł w Warszawie 31 marca 1998 r.
Marta Krakowska www.wołomin
Urodził się w dniu dla Polski wyjątkowym 15 sierpnia 1920 r. w Warszawie. Stryjem Janusza Nasfetera był Stefan Nasfeter, właściciel niezwykle nowoczesnego jak na lata 30. XX w. kina „Oaza” w Wołominie. Prawdopodobnie to filmowe fascynacje stryja wpłynęły na wybór późniejszej drogi zawodowej przez Janusza Nasfetera.
W latach 30. Janusz Nasfeter, wspólnie z rodzeństwem wiele razy spędzał wakacje w posiadłości stryja Stefana w Ręczajach pod Wołominem. Młodsza siostra Janusza – Jadwiga często wspominała tętniący życiem i radością dom, wycieczki do lasu oraz szalone przejażdżki swojego brata Janusza na wyścigowym koniu należącym do stryja Stefana. Niewątpliwie jednak największą atrakcją dla rodzeństwa Nasfeterów, zwłaszcza Janusza, było właśnie kino „Oaza” w Wołominie, do którego przyjeżdżał z Warszawy i oglądał wszystkie wyświetlane w nim filmy. Trudno się więc dziwić, że zaraz po wojnie postanowił rozpocząć studia w tworzonej w Łodzi Szkole Filmowej. Janusz Nasfeter znalazł się w pierwszej grupie przyjętej do Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi, oprócz niego naukę wówczas rozpoczęli także: Witold Lesiewicz, Andrzej Munk i operatorzy: Romuald Kropat, Kurt Weber, Zbigniew Raplewski. W czasie studiów Janusz Nasfeter uważny był za jednego z liderów, ale jego osoba z powodu ziemiańskiego pochodzenia budziła liczne kontrowersje polityczne. Najczęściej oskarżano go o „niedobre burżuazyjne pochodzenie i brak aktywności politycznej”. Jednak mimo trudności i różnych nacisków Janusz Nasfeter ukończył łódzką „Filmówkę” w 1950 r., a dyplom obronił w 1951 r.
Po studiach, przez blisko sześć lat, pracował w Wytwórni Filmów Oświatowych w Łodzi, gdzie zrealizował wiele projektów informacyjnych i edukacyjnych, m.in. niezwykle jak na owe czasy nowatorską etiudę pt. „Mikołaj Kopernik”.
Debiut fabularny Janusza Nasfetera przypada na rok 1958. Wtedy to zrealizował słynną fabułę „Małe dramaty”, od której zaczęła się właściwie fascynacja problematyką dramatów przeżywanych przez dzieci. Filmy Janusza Nesfetra o dzieciach nie były infantylne, reżyser z należną powagą pochylał się nad dziecięcym dramatem. Starał się przenikać w świat dzieci w sposób delikatny ale jednocześnie dociekliwy. Perfekcyjny sposób ujęcia tego tematu reżyser pokazał w „Kolorowych pończochach” (1960) oraz „Moim starym” (1962).
Janusz Nasfeter odkrył talent 12-letniego wówczas Henryka Gołębiewskiego i 11-letniego Filipa Łobodzińskiego, którzy zagrali w 1970 r. w jego filmie pt. „Abel, twój brat”.
Oprócz mistrzowskich flmów o tematyce dziecięcej, Nesfeter zdecydował się także na realizcję kilku projektów o zupełnie innej tematyce. I tak w 1963 r. powstał kryminał „Zbrodniarz i panna”, w którym z powodzeniem zadebiutowała Ewa Wiśniewska, a w 1964 r. wojenny film o tematyce partyzanckiej pt. „Ranny w lesie”, który z kolei był debiutem Daniela Olbrychskiego.
W 1967 r. Janusz Nasfeter nakręcił film pt. „Długa noc”, który poruszał tematykę żydowską i przez wielu krytyków został uznany za nawybitniejsze dzieło reżysera. Niestety cenzura nie dopuściła filmu do emisji, zdecydowano się na to dopiero po śmierci Nasfetera.
Ostatnim filmem Janusza Nasfetera był zrealizowany w 1979 r. na podstawie scenariusza Janusza Andermana, film pt. „Śnić we śnie”. Niestety film ten również nie uzyskał akceptacji cenzorów i przez wiele lat przeleżał na półce.
W latach 80. Janusz Nasfeter wycofał się z aktywnego życia publicznego, żył z renty, czasami przygotowywał słuchowiska radiowe, nowele, był recenzentem zespołów filmowych. Zmarł w Warszawie 31 marca 1998 r.
Marta Krakowska www.wołomin