Antoni Gąsiorowski

Ur. 1844 Trzebinia, zm. 23.5.1914 Kraków. Syn Tomasza i Teresy. Subiekt księgarski.
W powstaniu w oddziałach Jeziorańskiego, Wierzbickiego, Czachowskiego, Horna i Zawadzkiego. Walczył pod Kobylanką, Polichną, Kaniowolą, Żyżynem, Chruśliną, Fajsławicami, Gościradowem, Rybnicą, Jurkowcami. W strzelcach 17 kompanii /niejasny zapis za [1]/. Ranny 4-krotnie pod Wyszomirskim ciężko, pod Zawadzkim lekko, pod Hornem ciężko i pod Kaliszyńskim. Porucznik Seweryn Zwoliński uratował mu życie.

Właściciel biura informacyjno-komisowego w Krakowie.[9] Kierownik Czytelni Towarzystwa Oświatowego we Lwowie. Założył Zakład Posługaczy "Komisyonerzy" w Krakowie.[8] Firmant Piotra Miączyńskiego we Lwowie. Sekretarz Unia Catholica we Lwowie, Kasjer przy par. św. Marcina we Lwowie.[1]
W r. 1869 wykrył głośną sprawę Barbary Ubryk - chorej psychicznie zakonnicy przetrzymywanej w celi ss. Karmelitanek. O sprawie dowiedział się od wuja żony - ks. proboszcza z Trzebini. Było to powodem wzburzenia publicznego (sąd nie stwierdził jednak złej woli, lecz jedynie bezradność). W 1913 mieszkał w przytulisku dla weteranów powstania w Krakowie.
Podporucznik, liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: W-14 (dla wdowy Rozalii). Nosił pokaźną siwą brodę i brązową czamarkę. Tak został uwieczniony na obrazie Wincentego Wodzinowskiego "Msza weteranów"

Syn Zenon pochowany w Szczakowej. Prawnuczka Magdalena Ossysek posiada bogate informacje o jego udziale.