Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Żołnierz Drugiego Dywizjonu (prawd. kosynierów). Pluton Trzeci, sekcja trzecia. 10.2.1863 na liście w obozie w Ojcowie.

powstaniec, zesłaniec do wsch. Syberii

brat Ignacego, zasłynął jako dzielny partyzant. Urodzony we wsi Barcząca w województwie sandomierskim. Wychowywał sie w korpusie kadetów rosyjskich, skąd poszedł szkoły artylerii. Potem był w sztabie generalnym. W 1861 r. przybył z wojskiem rosyjskim do Kongresówki, a w 1862 r. brał czynny udział w konspiracji wojskowej wskutek czego musiał uciekać. Na początku powstania został schwytany przez Austriaków i osadzony w Ołomuńcu. Uwolniwszy się w kwietniu 1863 r. utworzył w Krakowie konny oddział i wszedł z nim do Kongresówki. Połączywszy się z Chabriollem urządził 28 lipca 1863 r. zasadzkę na osiem kompanii piechoty rosyjskiej idącej z Kielc i pod Sancygniowem położył wielką ich ilość trupem. Po utarczce pod Obiechowem, czyli na polach szczekocińskich 15 sierpnia, widząc się zewsząd otoczonym podzielił swój oddział na drobne oddziałki po 50 ludzi i rozesłał w różne strony naznaczając im punkt zborny około Włoszczowy, a później założył obóz w Chlewskiej Woli i zajął się organizowaniem swego oddziału. Chmieliński potem miał 900 piechoty i 200 jazdy. 20 października zaatakował Moskali w Oksie i gdyby Gryliński stanął na czas na miejscu zwycięstwo byłoby pewne. Potem skierował sie ku lasom świętokrzyskim i wspólnie z Bosakiem 25 listopada zdobyli Opatów. Jednakże potem otoczeni przez Moskali rozdzielili się. Bosak z częścią cofnął się w Góry Świętokrzyskie, a Chmieliński ranny pod Ostrowcem 16 grudnia dostał się do niewoli. Rozstrzelano go w Radomiu 19 grudnia 1863 r.

Artykuł | partyzant z roku 1863, uzbroił 40 ludzi, których oddał pod komendę Bończy. Był jednym z tych niewielu dowódców którzy umieli utrzymać rygor wzbudzając miłość i poszanowanie u żołnierza. Odniósł zwycięstwo pod Rudnikiem, stoczył szczęśliwe utarczki pod Miechowem, Szczekocinem, Przedborzem. Tropiony jednak przez Moskwę, która nie dawała mu czasu do odpoczynku. Poniósł klęskę wprawdzie nieznaczną pod Cierniem, gdzie stracił 80 ludzi i tyluż rannych. Doznał porażki pod Wawrzynem, Czarncą, Drochlinem i Małchowem. Zadał porażkę Moskalom pod Oską mając 800 ludzi przeciw tłumom Kozaków. Potem ściagany i otoczony przez Moskwę zręcznym manewrem uszedł w Góry Świętokrzyskie, i pod Ocieskami, mimo uporu i dzielności naszych poniósł klęskę, klęska pod Bodzechowem rozstrzygła o jego losach, oddział rozproszył się, tylko część pod rotmistrzem Dzianottem uratowała się. Chmieliński został schwytany i rozstrzelany w Radomiu, a z nim padła ostatni podpora powstania w krakowskiem, był bowiem najzdolniejszym jego dowódcą. 6/7 napadł na Janów gdzie zadał wielką klęskę Rosjanom.