Powstanie Styczniowe - uczestnicy

(pseudonim Otto) rodem Węgier, b.rotmistrz kawaleryi węgierskiej w czasie powstania 1848 r. następnie w wyprawie Garibaldego, podczas kampanii Włoskiej dowódca oddziału, po skończonej kampanii Włoskiej, przebywał we Włoszech, poczem przeniósł się do Londynu. Powstanie Polskie 1863 r. powołało go w szeregi, i z kilku towarzyszami b. legii Węgierskiej przybył do Krakowa, w Sierpniu 1863 r. Mianowany na pomocnika organizatora Olkuskiego powiatu, wkrótce objął dowództwo nad jednym z znaczniejszych oddziałów w Krakowskiem Województwie, w potyczce 30 Września 1863 r. pod Mełchowem ugodzony kulą w piersi, ducha wyzionął. Pochowany w Lelowie.

"Otto" poległ 30.9.1863 pod Małchowem

Węgier, dowodził oddziałem sformowanym w powiecie olkuskim.

pseud. Otto, z pochodzenia Węgier. Został mianowany pomocnikiem organizatora powiatowego Kreczmara. Na przełomie sierpnia i września 1863 roku stanął na czele oddziału powstańczego. Oddział ten stoczył zwycięską potyczkę w Myszkowie, gdzie napadł na 50-osobową grupę bawiącą się w karczmie. Pod koniec września oddział Esterhazego ponownie znalazł się w pobliżu stacji kolejowej w Myszkowie, gdzie również stoczył zwycięską potyczkę.

rodem Węgier pod przybranem nazwiskim Otto dowodząc oddziałem po większej części z Węgrów złożonym, zginął pod Mełkowem w pow. Kieleckim dnia 30. września 1863. Zwłoki jego złożono do grobu w Lelowie.

(Otto) zginął w bitwie pod Lelowem (Małchowem [DHRP]). Zygmunt Kolumna tak opisuje to wydarzenie "Po tylu utarczkach przeprowadzonych z nieprzyjacielem śp. Zygmunta (Chmielińskiego) w uznaniu zasług mianowano go majorem, co mu posłużyło do rozszerzenia pola swéj działalności, którą dał się głośniéj poznać w wielu drobniejszych jeszcze potyczkach, a następnie w zaciętych walkach jakie staczał po połączeniu sił swoich z oddziałem Esterhazego (Otto), który świeżo objął dowództwo po Sokołowskim (Iskrze), tudzież Władyszczańskiego (Zaremby). Połączenie to nastąpiło po bitwie pod Warzynem i Nawarzycami w Melchowie, i dało śp. Zygmuntowi możność dysponowania siłą złożoną z 800 ludzi. Czując się dość silnym przyjmuje śp. Zygmunt bitwę z nacierającym nań nieprzyjacielem pod dowództwem pułkownika Schulmana. Bitwa ta miała miejsce pod Lelowem, a nieprzyjaciel licząc 7 rot piechoty, 4 armat i 200 kawaleryi, zmuszony zostaje do bezładnego odwrotu ze znaczną stratą, Chmieliński bolesnéj wówczas doznał klęski, bo między 40 zabitemi i rannemi znaleźli się, bohaterską polegli śmiercią dowódzcy Esterhazy (Otto) i Władyszczański (Zaremba) (Czas Nr 224, 225 i 226 podaje o téj bitwie szczegółowe wiadomości, zaś Dz. Pow. Nr 229 w raporcie urzędowym powiada, że oddziały Chmielińskiego biorące udział w téj walce miały 1200 ludzi, siły zaś pułk. Schulmana wynosiły 6 kompanii piechoty, 5 plutonów dragonów, 80 kozaków, jedno działo i jedną rakietnicę, według tegoż raportu Chmieliński został rozbity i ścigany.)".

Opis jak w notach 24297 i 20466