Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Program gromadzenia wiedzy o genealogii rodziny Odrowąż
Program jest cząstką działań Fundacji
odtwarzania polskiej tożsamości kulturowej, historycznej i patriotycznej. Społeczna aktywność rodzinna
jest łączona z ogólnymi programami Fundacji, angażując zarówno fascynatów jak i naukowców.
Opis Drzewa genealogiczne (...) Biografie (...) Czytelnia (...) Właściciele ziemscy (...) Katalog oficjalistów (...) Powstańcy styczniowi (...) Bitwy (...) Leksykon genealogiczny (...) Portrety (...) Dokumenty (...) Mogiły (...)
Odrowąż
Herby
Odrowąż
opis
Jeden z najważniejszych rodów średniowiecznej Polski, związany silnie - poprzez Iwona, św. Jacka z Dominikanami. Ród wywodził się z Czech lub Moraw, gdzie herb ten istniał np. w rodzi Hiczyńskich (z Jiczyna). Legenda mówi o znaku "odrzywąsa", które może nawiązywać do kształu "wąsatej strzały". Nazwa może nawiązywać do nazy rzeki Odry, a mobilium symbolizować jej rozdwojone źródła. Jest też znane imię rycerskie Odrobąd, utżsamiane przez niektórych z imieniem jakiegoś protoplasty. Pierwszym polskim Odrowążem był Prandota Stary.
Bibliografia programu geenealogii Odrowążów (wyjaśnienie skórtów)
Bon., Bork., IDZkrak., KK., Kos., Koss., Łęt., Min., Nies., Papr., PSB, SHGWKrak, Teki., Urus., ZŁ., żał.
Ponadto
Długosz J., Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis, Księga uposażeń biskupstwa krakowskiego
Brzezina Winiarski A., Herby Szlachty Rzeczypospolitej. Wydawnictwo De Facto, Warszawa 2006
Kuropatnicki E.A., Wiadomości o klejnocie szlacheckim oraz herbach ..., Michał Groll, Warszawa 1789
Pawliszczew M., Herbarz rodzin szlacheckich Królestwa Polskiego najwyżej zatwierdzony t. I-II, Warszawa 1853
Wilczyński J.K., Herbarz starodawnej szlachty podług Heraldyków polskich z dopełnieniem do czasów obecnych, Paryż, ok. 1860
Górski K., Ród Odrowążów w wiekach średnich, w: Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie [1930-1931], na: B.C.Uniw. Warszawskiego
Kurtyka J., Tęczyńscy, Studium z dziejów elity możnowładczej w średniowieczu, Kraków 1997
Nowak B., Ród Porajów w Małopolsce w średniowieczu, Wydawnictwo AVALON, Kraków 2009
Piekosiński F., Rycerstwo polskie wieków średnich, Kraków 1896
Odrowąż
opis
Jeden z najważniejszych rodów średniowiecznej Polski, związany silnie - poprzez Iwona, św. Jacka z Dominikanami. Ród wywodził się z Czech lub Moraw, gdzie herb ten istniał np. w rodzi Hiczyńskich (z Jiczyna). Legenda mówi o znaku "odrzywąsa", które może nawiązywać do kształu "wąsatej strzały". Nazwa może nawiązywać do nazy rzeki Odry, a mobilium symbolizować jej rozdwojone źródła. Jest też znane imię rycerskie Odrobąd, utżsamiane przez niektórych z imieniem jakiegoś protoplasty. Pierwszym polskim Odrowążem był Prandota Stary.
Bibliografia programu geenealogii Odrowążów (wyjaśnienie skórtów)
Bon., Bork., IDZkrak., KK., Kos., Koss., Łęt., Min., Nies., Papr., PSB, SHGWKrak, Teki., Urus., ZŁ., żał.
Ponadto
Długosz J., Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis, Księga uposażeń biskupstwa krakowskiego
Brzezina Winiarski A., Herby Szlachty Rzeczypospolitej. Wydawnictwo De Facto, Warszawa 2006
Kuropatnicki E.A., Wiadomości o klejnocie szlacheckim oraz herbach ..., Michał Groll, Warszawa 1789
Pawliszczew M., Herbarz rodzin szlacheckich Królestwa Polskiego najwyżej zatwierdzony t. I-II, Warszawa 1853
Wilczyński J.K., Herbarz starodawnej szlachty podług Heraldyków polskich z dopełnieniem do czasów obecnych, Paryż, ok. 1860
Górski K., Ród Odrowążów w wiekach średnich, w: Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie [1930-1931], na: B.C.Uniw. Warszawskiego
Kurtyka J., Tęczyńscy, Studium z dziejów elity możnowładczej w średniowieczu, Kraków 1997
Nowak B., Ród Porajów w Małopolsce w średniowieczu, Wydawnictwo AVALON, Kraków 2009
Piekosiński F., Rycerstwo polskie wieków średnich, Kraków 1896