kasztelan konarski

Najniższy tytuł senatorski w dziejach I Rzeczpospolitej; występował jedynie w ziemiach sieradzkiej, łęczyckiej i na Kujawach. Termin konarski ma pochodzić od terminu koniuszy. Na wspomnianych ziemiach urząd koniuszego był w hierarchii urzędów wyżej niż w innych regionach Polski. Po roku 1391 był to tytuł senatorski, tak też zostało nawet wówczas, gdy w początku XV wieku w senacie zasiadali poza wyższymi duchownymi tylko wojewodowie i kasztelanowie. Owi trzej koniuszy vel konarscy, (łęczycki, sieradzki i kujawski), zostali w senacie jako najniżsi w hierarchii kasztelanowie tzw. drążkowi bądź mniejsi

[Z. Kaczmarczyk, Kasztelanowie Konarscy. Studium z historii urzędów koronnych i nadwornych, Poznań 1949]