skróty paleograficzne

W paleografii łacińskiej spotykanej na ziemiach polskich najczęściej stosowano z różną dokładnością szereg znaków umownych. Trzeba jednak pamiętań że każdy pisarz miał swoje znaki, które czasem znaczyły coś zupełnie innego. Nie zawsze też były to znaki stosowane konsekwentnie - nawet w obrębie jednego zdania.

1) Linia pionowa przekreślająca literę r na końcu wyrazu: skracanie sylaby –ram, oraz końcówki dopełniacza liczby mnogiej (genetivus pluralis) I i II deklinacji -rum.
2) Faliste przekształcenie litery r na końcu wyrazu: –ra, -ar, -re, -er
3) Falista pionowa kreska w środku lub na końcu wyrazu: -er, -re, -ir, -ri
4) Znak między r i 2 nad literą poprzedzająca skrót: -ur, -tur, –or.
5) Znak "9" na początku wyrazu: con-, com-, cun-, cum-
6) Znak "9" nad ostatnią literą przed skrótem: us, os, s.
7) Znak średnika ; lub wydłużonej cyfry „3”: ¬–us (w końcówce –bus w
ablativus pluralis), –m. (w bierniku), zastępował spójniki que oraz et, –ed w słowie sed (s;)
8) Znak "7": et zarówno jako samo słowo jak i sylaba (et lub ed)
9) "7" z kreską u góry: etiam, atque.