Bolesław Dłuski

Pseud. "Jabłonowski". Ukończył był Akademię Sztuk Pięknych w Petersburgu. Nauczył się wojny partyzanckiej na Kaukazie. Na początku panowania Aleksandra II porzucił służbę wojskową i przyjechawszy do Moskwy zapisał się na medycynę, a po przebyciu koniecznych studiów otrzymał stopień lekarza. W Moskwie Dłuski był jednym z czynniejszych członków polskiego koła młodzieży uniwersyteckiej.
W samym początku powstania należał do Komitetu Litewskiego w Wilnie. Potem zebrał oddział przeważnie z młodzieży uniwersyteckiej. Był, choć nieliczny, ale wyborowy. Rozporządzeniem Rządu Narodowego z dnia 1 lutego 1863 r. mianowany został naczelnikiem sił zbrojnych powiatu kowieńskiego i wileńskiego. Dłuski naciśnięty niedaleko Jurborka i Taurgeno okopał się w Tauros pod Karopolem i zwycięsko odparł podwójny napad wrogów. Pod Sztemplami i Lenczami znowu ich pobił. Następnie zadał klęskę Moskalom pod Popielaniami 22 czerwca.
Zmarł w Krakowie jako dyrektor muzeum Baranieckiego w 1905 r. Został sportretowany przez Matejkę jako rycerz w Bitwie pod Grunwaldem (stojący zaraz za mistrzem krzyżackim).