Edmund Taczanowski

Urodził się w Poznańskiem. Uczył się w gimnazjum mariańskim, a następnie służył w artylerii pruskiej. Podał się do dymisji i czynnie zajął się sprawą narodową. Należał do spisku w 1846 r. i do powstania w 1848 r. Był kapitanem u Garibaldiego. Wróciwszy do kraju wziął się do pracy budzenia ducha narodowego. Zakładał w Poznańskiem bractwa jedności, w których wprawiano się do celnego strzelania.
W powstaniu wziął udział w kwietniu, wkraczając z Poznańskiego do Pyzdr z oddziałem, w nocy z 17 na 18 kwietnia. Z różnym szczęściem prowadził partyzantkę. Znany z udziału w powstaniu poznańskim w 1848 r. Wraz z Fauchem pobił Rosję na głowę pod Pyzdrami 29 kwietnia. Atak kosynierów pod dowództwem Ganier d’Aubina zdecydował o zwycięstwie i zmusił Rosjan do śpiesznego odwrotu. Następnie stoczył bitwę pod Ignacewem 8 maja, 12 lipca pod Zagorowem, 15 lipca pod Zduńską Wolą, 27 lipca pod Sędziejewicami, a w końcu rozbity został przez pułkownika Bremsena pod Kruszyną. Pomimo klęski kruszyńskiej, należał do lepszych i trwalszych dowódców powstania.
W 1864 r. skazany zaocznie przez rząd pruski na karę śmierci, wyjechał do Czarnogrodu. Po amnestii w 1866 r. powrócił w Poznańskie. Zmarł w Choryni we wrześniu 1879 r.