Ludwik Mierosławski

był dyrektorem szkoły wojskowej polskiej w Genui, która 1 maja 1862 r. przeniesioną została do Cuneo, departamentowego miasta Włoch północnych. Szkoła ta została 26 czerwca 1862 r. przez gabinet Ratazzego rozwiązana. Dnia 21 stycznia 1863 r. doręczono mu nominację na dyktatora przez delegatów Janowskiego Władysława, Jeska Władysława i Danilewskiego Władysława w Paryżu. Potem był mianowany generalnym organizatorem wojska polskiego poza granicami zaboru moskiewskiego w połowie sierpnia 1862 r. Jako dyktator Mierosławski, pomimo silnego strzeżenia granicy przez Prusaków zdołał sie jednak przedrzeć przez granicę i dostać na Kujawy z młodzieżą wyższych zakładów wojskowych francuskich i rozłożył się obozem pod Krzywosądzem, gdzie został napadnięty przez Schilder-Schuldnera, który zgniótł mały oddziałek z 83 oficerów i podoficerów złożony. Sam Mirosławski, pod którym konia zabito z garstką zaledwo uszedł. Pod Płowcami spotkał nadciągający oddział Mielęckiego, do którego się przyłączył i podążył ku lasom kazimierskim, ale Schilder ubiegł go ku Nowej Wsi i z powiększonymi siłami zmusił do przyjęcia bitwy, która odbyła się 21 lutego i skończyła się nową klęską, która zmusiła dyktatora do wyjazdu w Poznańskie.