Bonifacy Czerniak

Wspomnienie pośmiertne
I znowuż ubył jeden z tych, którzy w roku 1863 chwycili za broń, by wywalczyć Ojczyźnie niepodległość i uwolnić ją z niewoli napoły kałmuckiego barbarzyńcy.
W dniu 17 września 1919 roku, w czasie rozruchów łódzkich, zmarł na anewryzm serca uczestnik powstania 63 r. Bonifacy Czerniak, ur. 1841 roku w Turku, ziemi Kaliskiej, były obywatel ziemski, właściciel majątku Kokanin w powiecie kaliskim. Po ukończeniu 6-iu klas gimnazjum w Kaliszu, ś. p. Bonifacy Czerniak pracował jako praktykant agronomji w dobrach hr. Kwileckiego. Zastaje go tam rok 1863. Ś. p. Bonifacy Czerniak nie zostaje obojętny na otaczające go wypadki i razem z gromadą innych wstępuje do powstania, do oddziału Taczanowskiego i odtąd dzieli z nim dolę i niedolę. Kolejno jest uczestnikiem bitew pod Ignacowem, Dobrą, Kołem i bierze udział w całym szeregu drobnych potyczek, w czasie których zostaje ranny.

Po stłumieniu powstania, schwytany przez moskiewskich siepaczy, odsiaduje 6-cio miesięczne więzienie na Pawiaku w Warszawie. Po wypuszczeniu na wolność, kończy studja agronomiczne, poczem osiada na roli.
W okresie między powstaniem a wojną europejską pędzi życie w cichem ustroniu, przeżywając jedynie wspomnienia, tak drogie dla każdego Polaka! Wojna europejska zastaje go. w Łodzi, a kiedy, po opuszczeniu kraju przez Moskali, żyjący uczestnicy powstania 63 roku zaczynają gromadzić się i łączyć w stowarzyszenia, ś. p. Bonifacy Czerniak zostaje w 1917 roku prezesem w Łódzkiem Stowarzyszeniu Uczestników Powstania 1863 r. Na zajmowanem stanowisku, aż do chwili tragicznej śmierci, wykazał energję i dbałość o los swych towarzyszów broni. Bodźcem do wytężonej pracy był fakt odrodzonej Ojczyzny, dla której w swoich młodzieńczych latach nie szczędził sił i krwi.