Majewski

Ksiądz kapelan oddziału Szymkiewicza, po rozstrzelanym księdzu Gargasie. Jeździł agitując po miasteczkach i wsiach z 30 kawalerzystami pod dowództwem Krasowskiego.
Działo się to zwykle w większe uroczystości. Powstańcy przybywali na nabożeństwo, zajmowali miasteczko, a ks. Majewski przywdziewał komżę i wstępował na ambonę. Na Żmudzi zwykle kościoły przepełnione są ciżbą pobożnego ludu, a cóż dopiero w czasie wojny? Stają się one wtenczas obok zwykłego nabożeństwa, źródłem niewyczerpanem nowin i miejscem zebrania dla na rad. Budujące i znakomite byty to rzeczy. Wyobraźcie sobie księdza polskiego, obdarzonego wymową, mówiącego do ludu wobec 30tu dzielnych wojowników. Serdeczne i znakomite płynęły słowa przez usta ks. Majewskiego. Przedstawcie sobie tłum prostaczków, upadły na kolana i płaczący z rozczulenia i żalu.
Zwykłą formą jego było przedstawiać potęgę Moskwy w postaci pieklą, cara jako Lucypera, a jego urzędników jako czartów wcielonych. „Nie narzekajcie i nie kłóćcie się ze szlachtą - przemawiał kapłan - która panowała dawniej nad wami, bo uleglibyście namowom czarta. Jeżeli panowie uciskali was, to dla tego, że ten sam czart był ich kusicielem. Kto wprowadził skazki (spis ludności poddańczej) do naszej ziemi, kto zwiększył podatek nie kiedy do czterech rubli na głowę, kto nakazał pańszczyznę i pilnował jej wykonania, kto nadal złe prawą i nasłał sprzedajnych czynowników, jeżeli nie carowie Moskwy. Moskale więc są przyczyną złego. A kto Polskę rozebrał, jeżeli nie oni, jeżeli nie trzech szatanów, którzy bezbożnie nazwali siebie trójcą ...“ itd. Kazanie takie nie mogło zostać bez wrażenia. Lud płakał i korzył się przed ołtarzem, uczuwał w sobie polskie serce i polskie posłannictwo. Tłumnie, wybiegał na cmentarz i szukał dowódcy, by się zaciągnąć pod jego chorągiew.