Antoni Barancewicz

1837-1918, syn Kazimierza i Wiktorii z Rymkiewiczów. Po ukończeniu Gimnazjum Wileńskiego wstąpił do wojska rosyjskiego. Gdy wybuchło powstanie, stacjonował w Białymstoku w stopniu podporucznika. Barancewicz nastrojony patriotycznie, odważny i nieustępliwy, a przy tym ujmującego usposobienia, potrafił pozyskać sobie młodzież tak w najbliższej okolicy, jak i w Białymstoku i w Grodnie, gdzie od roku 1861 istniała tajna organizacja. Barancewicz był łącznikiem między naczelnikiem wojennym województwa grodzieńskiego Duchińskim a oficerami garnizonu białostockiego.
W bitwie pod Waliłami 29.04.1863r. dowodził Barancewicz drugą kompanią strzelców na lewym skrzydle, gdzie stawił zacięty opór ogromnej przewadze Moskali. Później dowodził partią w powiecie bielskim, a następnie połączył się z odziałem braci Ejtminowiczów. Po przejściu w Podlaskie, a później Lubelskie połączył się z głównymi siłami Karola Krysińskiego i W. Wróblewskiego. W stopniu kapitana walczył w wielu bitwach i potyczkach. Po rozbiciu oddziału Wróblewskiego pod Rutką Korybutową 19.01.1864r. wyszedł cało z klęski i przeszedł granicę galicyjską. Następnie wyjechał do Paryża. Rząd Narodowy w uznaniu zasług mianował go na emigracji majorem. Powrócił w 1869r. do Galicji. W 1872r. objął stanowisko okręgowego inżyniera dróg krajowych w Stanisławowie. Działał w różnych patriotycznych stowarzyszeniach. Ok. 1913r. przeniósł się do Lwowa, gdzie zmarł w styczniu 1918r.