Jan Dobrzański

Ur. 1818 Czarna, sanockie, zm. 1886 Lwów. Syn Stanisława (leśniczego) i Magdaleny Szeleniewicz. Wychowaniem jego kierował Tadeusz Wasilewski, który skierował go do szkół w Przemyślu a także na studia filozoficzne do Lwowa. Został guwernerem domu Sapiehów, gdzie był mentorem ks. Adama Sapiehy. W 1844 we Lwowie ożenił się z Karoliną Smochowską, (zm. 1867 córką Witalija, artysty teatralnego i Wiktorii Cielińskiej). Świadkiem na ich ślubie był książę Leon Sapieha (przywódca Powstania Listopadowego, jedna z najwybitniejszych postaci XIX wieku).
Za zaangażowanie w działalność w czasie Wiosny Ludów w 1848 został karnie skierowany do armii austriackiej w której był do 1854 roku. Redagował takie gazety jak Nowiny, Dziennik Literacki, Dziennik Mód Paryskich a także Gazeta Narodowa, którą kierował przez 23 lata.
Członek kierownictwa ruchu "czerwonych" w Galicji. Posiadał liczne kontakty z emigracją. Jeden z kierownictwa Komitetu Bratniej Pomocy organizującego oddziały powstańcze i zbiórki na rzecz walczących. Naczelnik Ławy Lwowskiej.
Po powstaniu dalej prowadził kilka gazet we Lwowie, był dyrektorem teatru hr. Skarbka (który udało mu się "odniemczyć"), jednym z założycieli "Sokoła" i towarzystwa "Harmonia". Członek Koła Literacko-Artystycznego we Lwowie. Uznawany za twórcę nowoczesnego polskiego dziennikarstwa. Był nazywany żartobliwie "królem Janem IV". Był też przez kilka lat członkiem autonomicznej rady miasta Lwowa. Właściciel dóbr. Przed śmiercią mocno schorowany, a jeszcze w marcu angażował się w powołanie "Zakonu Staszica" mającego wzmocnić krzewienie patriotyzmu. Pochowany jest na cmentarzu Łyczakowskim w kwaterze 71. O jego śmierci pisały (lub chciały pisać) wszystkie gazety w Polsce, bowiem gazety warszawskie ocenzurowano, a także wiele na świecie.

Dzieci: Adela (1840-1895, mąż: Włodzimierz Bańkowski), Stanisław (1847-1880), Celina (zam. Kulczycki)