Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Student Uniwersytetu Petersburskiego. Pogrzeb jego w Wilnie 4.6.1861

major

uf. i 837, major, zm. 26 I 1918, powstaniec styczniowy, poch. Lwów

W 1891 delegat wydziału stanisławowskiego na zjeździe Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania 1863/4 we Lwowie.

oficer armii carskiej, z Białegostoku, wyszedł do powstania 24 kwietnia 1863r. w stopniu porucznika, awansował później do majora.

1837-1918 major, Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie w kwaterze 40 - powstańczej.

(1837-1918) ur. w Kirkliszkach w pow. oszmiańskim, s. Kazimierza i Wiktorii Rymkiewicz. Przed powstaniem oficer libawskiego pułku piechoty, i działacz org. spiskowej. Walczył pod rozkazami Duchyńskiego, Walerego Wróblewskiego i Krysińskiego. Po klęsce pod uszedł do Galicji a następnie do Francji. Do kraju wrócił w 1868, a od 1872 jako inżynier drogowy. Zm. we Lwowie.

Powstaniec, weteran, 1903 mieszka w Stanisławowie, inżynier Wydziału Krajowego

uczestnictwo w potyczkach: grodzieńskie: Walile 29.04.1863, (Łukawica 19.09.1863)., Boćki 20.09.1863, podlaskie: Konstantynów 24.09.1863, lubelskie: Mała Bukowa 31.12.1863, podlaskie: 19.01.1864

ur. r. 1837 w Kirkliszkach. Po ukończeniu gimn. w Wilnie, wstąpił do wojska mosk. W r. 1863 jako oficer w stopniu podpor. z Białegostoku wyszedł dnia 24. kwietnia do powstania w stopniu porucznika. Rozkazem Rządu narocl. z dnia 22. sierpnia 1863, mianowany kapitanem, a dnia 24. marca 1864, majorem piechoty. Po wyjściu do powst. był w oddz. Duchińskiego, po rozbiciu którego, na rozkaz Rządu naród, objął dowództwo oddziału operującego w Bialskiem na Litwie. Po ustąpieniu z Litwy do Kongresówki, był w litewskim oddziale pod dowódz. Juliana Ejtminowicza, operującego z oddziałem Walerj. Wróblewskiego. Walczył pod: Waliłami, Rudnikami, Cichanowcem, Zezulinem, Kossoszą. Kolanem. Starościnem, Ossową, Łupkami, Wojciechowem i Jedlanką. W dniu 1. lutego 1864 emigrował do Galicji a następnie udał się do Paryża. W latach 1867 i 1868 pracował w biurze kolejowem. W końcu roku 1868 z powodu choroby przebywał w Poznańskiem, a w marcu 1869, przybył do Galicji i pracował przez 6 miesięcy przy budowie kolei Tarnopoł-Podwołoczyska. Następnie w sierpniu t. r. wstąpił do służby krajowej, a od roku 1872 pełnił obowiązki jako inżynier okręgowy dróg krajowych w Stanisławowie.

Barancewicz Antoni rodem Z Litwy, starszy inżynier Wydz. krajowego w Stanisławowie, od r. 1863 jako oficer w stopniu podporucznika wojska rosyjskiego wyszedł z Białegostoku w kwietniu do powstania, Rozkazem Rządu narodowego z dnia 22.sierpnia 1863. mianowany kapitanem a dnia 24. marca 1864, majorem piechoty. Walczył w oddziale Duchińskiego, po rozbiciu którego objął dowództwo oddziału w Bialskiem na Litwie. Po ustąpieniu z Litwy do Kongresówki był w oddziale Juljana Ejtminowicza. Walczył pod: Walilaini, Rudnikami, Cichanowcem, Zezunilem, Kososzą, Kolanem itd. W r. 1864 emigrował do Galicji a następnie udał się do Paryża. W r. 1869 powrócił do Galicji i pracował jakiś czas przy budowie kolej i Tarnopol-Podwołoczyska, poczem wstąpił do służby krajowej i od roku 1872 pełni urząd w naszem mieście.

oficer armii carskiej, z Białegostoku wyszedł do powstania 24 kwietnia 1863 w stopniu porucznika, awansował później do majora

1837-1918, syn Kazimierza i Wiktorii z Rymkiewiczów. Po ukończeniu Gimnazjum Wileńskiego wstąpił do wojska rosyjskiego. Gdy wybuchło powstanie, stacjonował w Białymstoku w stopniu podporucznika. Barancewicz nastrojony patriotycznie, odważny i nieustępliwy, a przy tym ujmującego usposobienia, potrafił pozyskać sobie młodzież tak w najbliższej okolicy, jak i w Białymstoku i w Grodnie, gdzie od roku 1861 istniała tajna organizacja. Barancewicz był łącznikiem między naczelnikiem wojennym województwa grodzieńskiego Duchińskim a oficerami garnizonu białostockiego. W bitwie pod Waliłami 29.04.1863r. dowodził Barancewicz drugą kompanią strzelców na lewym skrzydle, gdzie stawił zacięty opór ogromnej przewadze Moskali. Później dowodził partią w powiecie bielskim, a następnie połączył się z odziałem braci Ejtminowiczów. Po przejściu w Podlaskie, a później Lubelskie połączył się z głównymi siłami Karola Krysińskiego i W. Wróblewskiego. W stopniu kapitana walczył w wielu bitwach i potyczkach. Po rozbiciu oddziału Wróblewskiego pod Rutką Korybutową 19.01.1864r. wyszedł cało z klęski i przeszedł granicę galicyjską. Następnie wyjechał do Paryża. Rząd Narodowy w uznaniu zasług mianował go na emigracji majorem. Powrócił w 1869r. do Galicji. W 1872r. objął stanowisko okręgowego inżyniera dróg krajowych w Stanisławowie. Działał w różnych patriotycznych stowarzyszeniach. Ok. 1913r. przeniósł się do Lwowa, gdzie zmarł w styczniu 1918r.

urzędnik, uczestnik powstania, notowany: zaścianek Malekalnie

z województwa kowieńskiego wywieziony na Sybir 1863.10.09